از این بالا ....... در این تنهاییِ یک دست چه حسی در دلم دارم .. از این بالا ........ در این ساکتِ تاریک چه نورانیست ...... خانه های شهر چه نورانیست ... آسمان و ابر و این بالا .. چقدر سرد است عجب سوز و سرمائیست در این تنهاییِ پر درد
وقتی کسی را به خودمان وابسته کردیم ! وقتی کسی از صمیم قلبش صادقانه دوستمان دارد در برابرش مسئولیم... در برابر اشکهایش؛شکستن غرورش ، لحظه های شکستنش در تنهایی و لحظه های بی قراریش... و اگر یادمان برود! در جایی دیگر سرنوشت یادمان خواهد آورد ، و این بار ما خود فراموش خواهیم شد... و این قانون زندگیست!!!!!