خداوندا دلــــم از دین بــری شد
اسیر دام زلف آن پــــــــری شد
پری دید و پریشــــان گشت فایـز
پری را هرکه دید از دین بری شد
دلم را جز تو کس دلبر نباشد
به جز شور تو ام در سر نباشد
دل فایز تو عمدا میکنی تنگ
که تا جـای کس دیــــگر نباشد
دل آرامی که پــا بر دل گذارد
ستم باشد که پا بر گِل گذارد
تمنـــــــایی که دارد یار فـــــایز
قدم برچشم ما مشکل گذارد
سحر شبنم چو بر گیسوش افتـــــــــاد
در عالم شورشـــی از بوش افتــــــــاد
خوش آن ساعت که فایز همچو گیسوش
پریشـــــــانوار بر پهلوش افتــــــــــاد
نه هر چشمی ز جسمی میبرد جان
نه هر زلفی دلی سازد پریشان
نه هر دلبر ز فایز میبرد دل
رموز دلبری سری است پنهان
بگو با دلبــــــــــر ترسایــــــی امشــــب
چه میشد گر که بی ترس آیی امشب
لبان خشــــــک فایــــــــــز را زرحمـــت
به آن لعل لب تر… سایـــــــی امشب
زما آن چشــــم وابرو مـــــی برد دل
لب و دندان و گیســــو مـــــی برد دل
بت فایـــــــز ز وضع و طـــــرز رفتـــــــار
نه من دل دادهام اومـــــــی برد دل
پس از مرگم نخواهمهای هایـــــی
نه فـــــریادوفغـــــــان ونــه نوایــــــی
بگویی گشــــــته فایز کشـــتهٔ دل
ندارد کشـــــتهٔ دل خونبهـــــــــایی
مرا تن زورق است وناخــــــدا دل
در این کشور بوَد فــــــرمــانروا دل
برد فایـــــــز به منزل یا کنـــد غرق
نمیدانــــم برد ما را کجـــــــا دل
مزن شانه به زلف پرشــکن را
مپوش از سنبل تر یاســمن را
دل فایز وطن دارد درآن زلف
مکن دور از وطن اهل وطن را
عجب دارم از آن زلف چلیپا
که دارد صد هزاران دل درآن جا
بت فایز مزن شانه برآن زلف
مکن ویرانه خود آن آشـیانها
بهار آمد گلستان شد مطــــرا
شدند از نو عنادل مست وشیــدا
جوانی کاش فایــز بد چوگلشن
که هرساله شدی سرسبز و خضـرا
بتا آهسته تر بردار پــــا را
از این دام بلا بردار مـــا را
سراغ نیمه جان داری ز فایز
بیا بستان سرمنت خدا را
اگر خواهی بسوزانی جهان را
رخی بنما بیفشان گیسوان را
بت فایز اشارت کن به ابروت
بکش تیغ و بکش پیر و جوان را
به رخ جا دادهای زلف سیه را
بکام عقرب افکندی تو مه را
که دیده عقرب جراره فایــز
زند پهلو به ماه چهـارده را